4/1/11

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

Στο πλαίσιο της ευέλικτης ζώνης ασχοληθήκαμε με τη μετανάστευση. Με αφορμή τη μουσειοσκευή που μας δάνεισαν ευγενικά "οι φίλοι του μουσείου Γουλανδρή" είχαμε την ευκαιρία να προβληματιστούμε να συζητήσουμε και να δούμε το θέμα της μετανάστευσης από πολλές πλευρές.

Αρχικά με τη βοήθεια διαφανειών που συνοδεύονταν από σχετική αφήγηση γνωρίσαμε διάφορα είδη ζώων (ψαριών,πουλιών) που διανύουν απίστευτες αποστάσεις προκειμένουν να γεννήσουν τα μικρά τους ή να ξεχειμωνιάσουν. Εντύπωση μας έκανε ότι και τα φυτά μεταναστεύουν κι έτσι εξαπλώνονται στα διάφορα μέρη.

Στη συνέχεια ασχοληθήκαμε με τη μετανάστευση των ανθρώπων. Με τη βοήθεια των διαφανειών καταλάβαμε κάποιες από τις αιτίες που αναγκάζουν πολλούς ανθρώπους να αφήσουν τον τόπο που γεννήθηκαν και να φύγουν για ξένα μέρη.Θυμηθήκαμε τις αποικίες του 10ου και 8ου π.Χ. αιώνα καθώς και τη μετανάστευση των Ελλήνων στον 20ο αιώνα μ.Χ. στα μεταπολεμικά χρόνια. σήμερα όμως η Ελλάδα από χώρα αποστολής μεταναστών έγινε χώρα υποδοχής με αποτέλεσμα 1 στους 10 κατοίκους να είναι μετανάστης.

Ακούσαμε και τραγούδια που μιλούσαν για την ξενιτιά όχι μόνο παραδοσιακά δημοτικά τραγούδια αλλά και από επώνυμους συνθέτες και τραγουδιστές. Σ' αυτά εντοπίσαμε την πίκρα που νιώθαν και οι ξενιτεμένοι έλληνες αλλά και οι οικογένειές τους που έμεναν πίσω.Μερικά από αυτά υπάρχουν στο blog μας.


Ακούσαμε δημοτικά τραγούδια της ελληνικής παράδοσης (ηπειρώτικο και αιγαιοπελαγίτικο) με θέμα την ξενιτιά.


Ίδια αισθήματα νοσταλγίας φαίνονταν και στο τραγούδι σε μουσική Μάνου Χατζηδάκι και στίχους Ν. Γκάτσου

1 σχόλιο:

Δήμητρα Ρούσσου είπε...

Δημήτρης Χατζής, "Το διπλό βιβλίο" εκδόσεις "Το Ροδακιό"


-ήθελα να κλάψω. Όχι γι' αυτούς, για την φτώχεια, για το ξυλάδικο-όχι. Ήθελα να κλάψω για μένα. Άλλο είναι αυτό, το τέτοιο κλάμα, εγώ δεν ξέρω βέβαια πως να το πω, να θέλεις να κλάψεις γιατί δεν έχεις πώς αλλιώς να μιλήσεις με τον εαυτό σου.(σελ. 41)


Είναι τα τραίνα που φτάνουν από παντού, πάνε παντού-δεν ξέρεις εσύ το πούθε, δεν ξέρεις το πού. Ο μεγάλος κόσμος είναι, λοιπόν, το παντού. Και την έχω κάποτε την νοσταλγία του από κει που τα βλέπω-να φύγω μια μέρα μ' αυτά-τη νοσταλγία που δεν έχω για τη Σούρπη, για την Ελλάδα. Και λέω τότε πως ο μεγάλος κόσμος, αυτός μπορεί νά 'ναι η πατρίδα μου και νάτο, λοιπόν, πως έχω και γω μια πατρίδα. Μια καινούργια πατρίδα. Είναι μέσα στο μεγάλο κόσμο. (σελ. 58)


Δε με περιμένει κανένας εμένα, δεν έχω πουθενά που να θέλω να πάω, να γυρίσω κάπου. Σα να 'ναι το σπίτι μου, εδώ, εδώ κ' η πατρίδα μου, το κανένα σπίτι μου, η καμιά μου πατρίδα. Λένε στο καφενείο και για τους άλλους-πως ξένοι γινήκαμε όλοι στις μεγάλες αυτές πολιτείες. Αν είναι έτσι, λέω τότες εγώ-εγώ, λοιπόν, πρέπει να 'μαι ο πιο γνήσιος πολίτης της πολιτείας των ξένων-ο ιθαγενής. (σελ. 63)


Μου φαίνεται πως άδειασε ο κόσμος. Οι άνθρωποι ρουφήχτηκαν, νεκρά κι ακίνητα μένουν όλα-νεκρή πολιτεία. Μια φωτεινή ρεκλάμα παίζει στο βάθος του δρόμου-δε βγάζω τα γράμματα-δε βγάζω τίποτα-αναβοσβήνουν μονάχα. Και στέκομαι εκεί καρφωμένος στο πεζοδρόμιο, δεν ξέρω που βρίσκομαι. (σελ. 68)


Εσείς εκεί στην πατρίδα σας, λέει, πεινούσατε, δεν είχατε δουλειά. Και ήρθατε εδώ. Μα πρέπει μια φορά να το καταλάβετε. Αυτό που βλέπετε γύρω σας, καλά μεροκάματα, άδειες, κοινωνικές ασφαλίσεις, δεν είναι κανένας παράδεισος. Έχουν αίμα πίσω τους, σφαγές πολλά χρόνια, για να γίνουν έτσι. Και δεν θα σας αφήσουμε να μας τα χαλάσετε. Θα σας διώξουμε μέχρι τον έναν. Χίλιους σκλάβους να φέρουν από την Ελλάδα και την Τουρκία-εγώ για δυο ανθρώπους αυτή τη δουλειά δεν την κάνω. (σελ.142)


Από την σημείωση του εκδότη

Το διπλό βιβλίο μιλάει για δυο κόσμους, τον παλιό και τον καινούργιο, για τη συνάντησή τους. Είναι "βιβλίο της μοναξιάς" και είναι "της ελπίδας το βιβλίο". Έχει διπλό πρωταγωνιστή: τον συγγραφέα και τον ήρωά του. Αυτοί οι δυο στην τελευταία παράγραφο συναντιούνται, μια βιομηχανική οχλοβοή εμποδίζει τα λόγια τους ν' ακουστούν, σενεννογιούνται όμως και αφήνουν ανοιχτό ένα παράθυρο στο φως.

ΥΣ:είναι πολύ όμορφη η παρουσίαση του θέματός σας. Εξ αφορμής της...
...έλαμψε --μες την πικρή και στοχαστική μελαγχολία του--πάλι μέσα μου
το " Διπλό βιβλίο " του Δ. Χατζή.
Ό,τι πιο όμορφο έχω διαβάσει για την πικρή μοναξιά του " μόνου ", του μετανάστη.
Ήθελα νοερά αυτό το συναίσθημα να το μοιραστώ μαζί σας!
Ευχαριστώ!